Η μπαλάντα της σιωπής

Χθες ήταν μια ωραία νύχτα, μια νύχτα λύτρωσης γεμάτη μουσικές και όμορφες σκέψεις. Νύχτα γιορτής.
Και σήμερα ήταν μια μέρα [και νύχτα] δημιουργίας. Νιώθω τα μάτια μου κουρασμένα, το μυαλό μου να νυστάζει... ανάγκη για ξεκούραση.
Μια ακόμη κούπα τσάι θα με κρατήσει για κανά δίωρο. Τόσα που πρέπει να γίνουν, τόσα deadlines που προσπέρασα.
Αυτό σκεφτόμουν χθες περί προτεραιοτήτων: στην ζωή αυτά που σε κάνουν πραγματικά χαρούμενο έρχονται πάντα πρώτα, γιατί η ζωή έχει μόνο ένα deadline. Και αυτό είναι το μοναδικό deadline που δεν μπορείς και δεν πρέπει να αγνοήσεις.

Πάλι καλά που υπάρχει το YouTube και κάτι τέτοια απολαυστικά κλιπάκια από τα Muppets για να στανιάρουμε;).




Στρίβω ένα τσιγάρο, τραβάω μια τζούρα και ενώ η πόλη έξω κοιμάται, σιγομουρμουρίζω:

...με ανοιχτά πανιά




#101

Έλα να ξυπνάμε!

Don't feel like talking...
Λατρεύω τα αργά κυριακάτικα πρωϊνά [δηλαδή μετά τις 1 που ανοίγει το μάτι]. Έχω ένα φάρμακο απέναντι στην μιζέρια και στην βαρεμάρα: ανατρέχω στα poser νιάτα μου [εκεί γύρω στις αρχές της δεκαετίας του 90], ξεθάβω κομμάτια που σε κάνουν να χτυπιέσαι. Όπως αυτό:

Firehouse - All She Wrote


Και μην ακούσω ότι ακόμα και αυτό το κομμάτι δεν έχει το κρυφό νόημά του: η γκόμενα τον παράτησε και αυτός το διασκεδάζει! Υγιής αντίδραση. Τα κιθαριστικά μέρη είναι jet. Pump up the volume.