Φτάνει πια, σκάστε!

Οι προφορικές καταδίκες δεν είναι λύση.
Η καταστολή με αίμα δεν είναι λύση.
Ο ξύλινος λόγος σας δεν είναι λύση.
Οι υποσχέσεις δεν είναι λύση.
Καμία παράταξη δεν είναι λύση.
Η χώρα σας δεν είναι λύση.

Λύση θα ήταν αν το κράτος σας μας πρόσφερε κάτι και κυρίως μια ελπίδα. Αντ' αυτού μόνο ζητάει, ζητάει, ζητάει. Γεννιέσαι και χρωστάς, μεγαλώνεις και χρωστάς, πεθαίνεις και του χρωστάς. Χωρίς εσείς, το κράτος σας να μας προσφέρει τίποτα. Παρά μόνο μια επίφαση ελευθερίας.
Λύση θα ήταν αν η παιδεία γεννούσε την ελπίδα. Και αν για το αύριο δεν είχατε μόνο υποσχέσεις, αλλά και πράξεις. Λύση θα ήταν αν υπήρχε ένας από σας "καθαρός", που όχι μόνο να μας κάνει να πιστέψουμε στιγμιαία, αλλά να νιώθουμε ότι αξίζει την εμπιστοσύνη.
Λύση θα ήταν να μην σκύβατε το κεφάλι στις απανωτές σφαλάριες [προερχόμενες απ' έξω]. Αν δίνατε τα λεφτά στους φτωχούς και όχι στις τράπεζες. Αν δεν κοιτάγατε μόνο στο να πουλήσετε την δημόσια περιουσία. Την δική μας περιουσία, όχι την δική σας περιουσία.
Λύση θα ήταν αν είχατε έστω και λίγη τσίπα, και είχατε τα κότσια να άρετε το βουλευτικό άσυλο και τα τόσα λαμόγια από σας να μην προφυλάσσονταν με "έμμεσους" τρόπους.
Λύση δεν θα ήταν μόνο η παραίτηση σας, αλλά η οριστική ενασχόληση σας με τα κοινά.
Λύση θα ήταν αν το βουλευτιλίκι σε αυτήν την χώρα δεν περνούσε από γενιά σε γενιά με κληρονομικό δικαίωμα.
Λύση θα ήταν αν οι περιουσίες της Εκκλησίας φορολογούνταν κανονικά ή αν τουλάχιστον ο κλήρος υπηρετούσε τον Λαό.
Λύση θα ήταν αν η κατάχρηση της εξουσίας [έστω και σε μικρό βαθμό] τιμωρούνταν παραδειγματικά και όχι σε ξεχωριστές πτέρυγες.
Λύση θα ήταν να κτίζατε αυτήν την χώρα, κι όχι να την πουλάτε καδρόνι - καδρόνι.
Και για τις περιουσίες του κοσμάκη που χάθηκαν και για τον φόνο του μικρού Αλέξη, υπεύθυνοι είστε εσείς οι βολεμένοι της βουλής [ανεξαρτήτως χρωμάτων].
Δεν σας μισώ γιατί είστε ανίκανοι, σας μισώ γιατί είστε οι εχθροί της δικής μου χώρας. Είστε οι μόνοι εχθροί μου.

Για πολλά χρόνια είχα την άποψη πως το χαμόγελο είναι η λύση για όλα. Δεν είναι. Είναι η λύση για τα περισσότερα, όχι για όλα. Ο κόσμος [σας] δεν αλλάζει με χαμόγελα, αλλάζει μόνο με κλωτσιές [στα πισινά των βολεμένων].

Y.Γ οι ανεξέλεγκτες αντιδράσεις βίας δεν έχουν σχέση με επανάσταση, είναι ψυχωτικές αντιδράσεις που δεν οδηγούν πουθενά.

Υψηλές Προσδοκίες... [revision 1]

Το μεγαλύτερο ρίσκο που μπορεί να πάρει κανείς, είναι να μην παίρνει κανένα ρίσκο. Να βαδίζει βάσει προγράμματος, να ελέγχει τα οικονομικά του έως και την κάθε δεκάρα [ή το σέντσι - τα Ευρώ μου μέσα]. Να επιλέγει όχι την γκόμενα που θέλει, αλλά αυτή που συγκεντρώνει τις λιγότερες πιθανότητες να του την κάνει [least likely to be fucked από οποιονδήποτε γνωστό του]. Να πίνει δύο ποτήρια κάτω από το διαπιστωμένο όριό του [και σε αυτήν την περίπτωση να μην οδηγεί καν].
Να είναι τυπικός στην δουλειά του, συνεπής στις υποχρεώσεις του. Να μην ενοχλεί κανένα με την ένταση της μουσικής του. Να δίνει όσα παίρνει ή κατά προτίμηση λιγότερα. Να μην ποντάρει σε "καμμένα χαρτιά". Να μην σκέφτεται το αύριο, αλλά να το υπολογίζει βάσει εκτιμήσεων και αναλύσεων του σήμερα και του χθες. Να είναι κομματικό μέλος από μικρός - γιατί που ξέρεις το βουλευτιλικί μπορεί και να μας κάτσει. Και γενικά να είναι ισορροπημένος. Να είναι όλα όσα οι άλλοι θέλουν για αυτόν να είναι. Άχρωμος, άτολμος, χωρίς ζωή. Far from perfect.
Όλα όσα σιχαίνομαι, όλα όσα δεν πρόκειται ποτέ να γίνω.

Θα ήθελα να μπω σε μια τράπεζα, όπου ο διευθυντής θα ήταν σαν να το σκασε από τους Hell Angels, με πέτσινα, μακριά μαλιά και τατού στα χέρια. Με γόπες σβησμένες στο πάτωμα και με ένα Jack εύχαιρο στο ταμείο για όποιον θέλει να ξεδιψάσει. Θα ήθελα να "γαμηθούν" τα στερεότυπα που μου μπολιάσαν στο εγκέφαλο από μικρό παιδί, μέσα σε μια νύχτα. Να ξυπνήσω και να δω μια κοινωνία από την ανάποδη, ειλικρινή. Να φαίνεται η πραγματική ασχήμια της και να μην καλύπτεται πίσω από μια γραβάτα ή ένα τσίπικο κουστούμι των 40 ευρώ. Να μην είναι όλα συνάρτηση, του τι κάνεις, πως ντύνεσαι, που συχνάζεις, τι ψηφίζεις. Αλλά του ποιος είσαι. Και να υπάρχει μόνο μια ερώτηση: "Who the fuck are you?"


Που έχουν θάψει την ανθρωπιά και τα όνειρα [τα πραγματικά], να πάω να τους αφήσω λολούδια;

Ένας φίλος είχε πει, πριν κανά δύο χρόνια "Με τέτοιο χαλινάρι που μας έχουν βάλει, ο κόσμος θα τα βροντήξει όλα κάποια στιγμή και δεν θα μπορούν να τον συγκρατήσουν".
Καθισμένος σε ένα δωμάτιο με σβηστά τα φώτα, καπνίζοντας το τελευταίο τσιγάρο της ημέρας, σκέφτομαι "τώρα θα ήταν μια καλή στιγμή"...

Και το θετικό μήνυμα:
Well, it sucks... τουλάχιστον ας το διασκεδάσουμε.
I want out - Helloween

O χορός της βροχής...

Δεν θυμάσαι. Είναι στην φύση του ανθρώπου. Ξεχνιέσαι και ξανακυλάς. Σαν μια έμμεση πράξη αυτοκτονίας. Σε κάτι που είχες υποσχεθεί στον εαυτό σου να μην ξανακάνεις. Υπάρχεις αλλά δεν νιώθεις τίποτα, μόνο μια απέραντη θλίψη. Δεν θέλεις τίποτα, δεν νοιάζεσαι για τίποτα.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που γέλασες, που έκλαψες, που ένιωσες χωρίς την βοήθεια ουσιών; Δεν θυμάσαι. Χωρίς να γίνεις χαιρέκακος; Πότε είναι η τελευταία φορά που δεν πλήγωσες κάποιον/ κάποια εσκεμμένα; Δεν θυμάσαι.
Η μια φιάλη ανοίγει ή άλλη κλείνει και τα όνειρα σου θάβονται ολοένα και πιο βαθιά. Δεν ξέρεις γιατί κάνεις ότι και αν κάνεις. Σίγουρα όχι για να χαρείς. Δεν έχεις ανάγκη την χαρά... τουλάχιστον έτσι νομίζεις. Αναζητάς την ψευδαίσθηση της Νιρβάνας, της υπέρβασης.... να σταματήσεις να αντιλαμβάνεσαι τι γίνεται γύρω σου. Και ας μην έχεις αντιμετωπίσει τίποτα πιο άσχημο ή πιο ακραίο από ότι το 90% του γαμημένου "Δυτικού Κόσμου". Αυτό σε πληγώνει: ότι νιώθεις μόνος, ασυμβίβαστος σε μια "κοινωνία δήθεν". Αυτοεξόριστος στο περιθώριο.
Έχεις άλλοθι, οπότε συνεχίζεις να κάνεις κακό στον εαυτό σου, μόνος. Απομονωμένος από όλα τα πρόσωπα που αγαπάς. Αντικοινωνικός, αντικομφορτιστής, αντιδραστικός - αντίθετος σε όλα. Χαραμίζεις τα ταλέντα σου χωρίς να κάνεις απολύτως τίποτα. Οι μέρες κυλάνε χωρίς σκοπό, χωρίς ουσία.
Και κάποια στιγμή, συναντάς κάποια [κάποιον/κάτι] που σου μαθαίνει να αγαπάς την ζωή, σου δίνει τον λόγο, σε φέρνει πιο κοντά με τον Θεό μέσα και έξω σου. Και δεν ξεχνιέσαι πια. Ξαναγίνεσαι παιδί. Πιστεύεις ξανά. Γελάς ξανά. Νιώθεις ξανά. Ζεις.

Starsailor -
Alcoholic




Στον χόρο της βροχής, κατά μια άποψη, οι ινδιάνοι χόρευαν [ασταμάτητα για μέρες] μέχρι να βρέξει.

Εθισμοί

Καταλαβαίνεις τους εθισμούς σου...

Προσπαθείς να τους περιορίσεις...

και απλώνεις το χέρι για βοήθεια.

Και το τραγούδι της ημέρας: Kenny Wayne Shepherd - Born with a broken heart

it's not about love

Άσχετο:Αν σας αρέσουν οι "σκοτεινές" φωτογραφίες δείτε εδώ

Φτάσε όπου δεν μπορείς

....Νά τος... νά τος έφτασε ! ». μουρμούρισα και στράφηκα ανατριχιάζοντας.
Μα δεν ήταν ο Γεχωβάς, δεν ήταν ο Γεχωβάς, ήσουν εσύ Παππού, από το αγαπημένο χώμα της Κρήτης, και στέκοσουν μπροστά μου, άρχοντας αυστηρός, με το σφηνωτό γενάκι το κάτασπρο, με τα στεγνά χείλια τα σφιγμένα, με το εκστατικό μάτι, το γεμάτο φλόγες και φτερούγες, και στα μαλλιά σου περιπλέκουνταν ρίζες από θυμάρι.
Με κοίταξες, κι ως με κοίταξες ένοιωσα πως ο κόσμος ετούτος είναι ένα σύννεφο φορτωμένο αστροπελέκι κι άνεμο, σύνεφο κι η ψυχή του ανθρώπου φορτωμένη αστροπελέκι κι άνεμο, κι από πάνω φυσάει ο θεός και σωτηρία δεν υπάρχει.
Σήκωσα τα μάτια, σε κοίταξα. 'Eκαμα να σου πω: «Παππού, αλήθεια δεν υπάρχει σωτηρία;» μα η γλώσσα μου είχε κολλήσει στο λαρύγγι μου, έκαμα να σε ζυγώσω, μα τα γόνατά μου λύγισαν.
'Aπλωσες τότε το χέρι, σα να πνίγομουν κι ήθελες να με σώσεις.
Αρπάχτηκα με λαχτάρα από το χέρι σου, πασαλειμμένο ήταν με πολύχρωμες μπογιές, θαρρείς ζωγράφιζε ακόμα, έκαιγε. 'Aγγιξα το χέρι σου, πήρα φόρα και δύναμη, μπόρεσα να μιλήσω.
-Παππού αγαπημένε, είπα, δώσ' μου μιαν προσταγή.
Χαμογέλασε, απίθωσε το χέρι απάνω στο κεφάλι μου. δεν ήταν χέρι, ήταν πολύχρωμη φωτιά. ως τις ρίζεςτου μυαλού μου περεχύθηκε η φλόγα.
-Φτάσε όπου μπορείς παιδί μου...
Η φωνή του βαθιά, σκοτεινή, σα νάβγαινε από το βαθύ λαρύγγι της γης.
'Εφτασε ως τις ρίζες του μυαλού μου η φωνή του, μα η καρδιά μου δεν τινάχτηκε.
-Παππού, φώναξα τώρα πιο δυνατά, δώσ μου μιαν πιο δύσκολη, πιο κρητικιά προσταγή.
Κι ολομεμιάς, ως να τα πω, μια φλόγα σούριξε ξεσκίζοντας τον αέρα, αφανίστηκε από τα μάτια μου ο αδάμαστος πρόγονος με τις περιπλεγμένες θυμαρόριζες στα μαλλιά του κι απόμεινε στην κορφή του Σινά μια φωνή όρθια, γεμάτη προσταγή, κι ο αέρας έτρεμε:
-Φτάσε όπου δεν μπορείς !...

Πετάχτηκα τρομαγμένος από τον ύπνο. είχε πια ξυμερώσει. Σηκώθηκα, ζύγωσα στο παράθυρο, βγήκα στο μπαλκόνι με την καρπισμένη κληματαριά. Η βροχή είχε τώρα κοπάσει, έλαμπαν οι πέτρες, γελούσαν. τα φύλλα των δέντρων ήταν φορτωμένα δάκρυα.
-Φτάσε όπου δεν μπορείς!..."

Νίκος Καζαντζάκης, "Αναφορά στον Γκρέκο", απόσπασμα από τον πρόλογο. Περισσότερα εδώ

Μια ολιά ρακή και μέσα σε όλα αυτά η φωνή του Νίκου Ξυλούρη να λέει "Πολλά λογιάζω να σου πω μα σαν σε δω τα χάνω, απ' την αγάπη την πολλή άλλη κουβέντα πιάνω"