Η μπαλάντα της σιωπής

Χθες ήταν μια ωραία νύχτα, μια νύχτα λύτρωσης γεμάτη μουσικές και όμορφες σκέψεις. Νύχτα γιορτής.
Και σήμερα ήταν μια μέρα [και νύχτα] δημιουργίας. Νιώθω τα μάτια μου κουρασμένα, το μυαλό μου να νυστάζει... ανάγκη για ξεκούραση.
Μια ακόμη κούπα τσάι θα με κρατήσει για κανά δίωρο. Τόσα που πρέπει να γίνουν, τόσα deadlines που προσπέρασα.
Αυτό σκεφτόμουν χθες περί προτεραιοτήτων: στην ζωή αυτά που σε κάνουν πραγματικά χαρούμενο έρχονται πάντα πρώτα, γιατί η ζωή έχει μόνο ένα deadline. Και αυτό είναι το μοναδικό deadline που δεν μπορείς και δεν πρέπει να αγνοήσεις.

Πάλι καλά που υπάρχει το YouTube και κάτι τέτοια απολαυστικά κλιπάκια από τα Muppets για να στανιάρουμε;).




Στρίβω ένα τσιγάρο, τραβάω μια τζούρα και ενώ η πόλη έξω κοιμάται, σιγομουρμουρίζω:

...με ανοιχτά πανιά




#101

The Pretender

Υπάρχουν στιγμές που μετανιώνεις για πολλά. Είναι μόνο στιγμές. .

Εγώ δεν μετανιώνω για τίποτα που έχω κάνει, μετανιώνω μόνο για όσα δεν έχω κάνει... και πεισμώνω. Το πείσμα μου είναι αυτό που με οδηγεί και η μουσική η λύτρωση μου. Το παρακάτω κομμάτι είναι τόσο σκοτεινό που δεν με εκφράζει καθόλου, εκτος από αυτό το δίστιχο "I m still alive and I keep on testing fate, you don't wanna know what's on my mind".


fuck your money, fuck your fame

Και από την άλλη υπάρχει το χάος:

"Keep you in the dark
You know they all pretend
Keep you in the dark
And so it all began

Send in your skeletons
Sing as their bones go marching in... again
The need you buried deep
The secrets that you keep are at the ready
Are you ready?
I'm finished making sense
Done pleading ignorance
That whole defense

Spinning infinity, boy
The wheel is spinning me
It's never-ending, never-ending
Same old story

What if I say I'm not like the others?
What if I say I'm not just another one of your plays?
You're the pretender
What if I say that I'll never surrender?"

Eδώ όλοι οι στίχοι, που σίγουρα αυτές τις μέρες ακούγονται διαφορετικά.

Όλα αυτά τα πιτσιρίκια στους δρόμους είναι σαν λένε σε όλους εμάς τους λίγο - πολύ βολεμένους:

"I'm the voice inside your head
You refuse to hear
I'm the face that you have to face
Mirrored in your stare
I'm what's left, I'm what's right
I'm the enemy
I'm the hand that will take you down
Bring you to your knees
So who are you?

Τσαντίζομαι με όλους αυτούς που βλέπουν τα γεγονότα αμέτοχοι, τσαντίζομαι με μένα. Τσαντίζομαι γιατί προσπαθούν να μας περάσουν την άποψη ότι "τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει", την ώρα που όλα αλλάζουν προς το χειρότερο.
Τσαντίζομαι με αυτούς που φοβούνται να μιλήσουν, τσαντίζομαι με αυτούς που φοβούνται να χάσουν τον όμορφο και συνάμμα ψεύτικο μικροκοσμό τους.
Όχι ρε! Δεν είναι έτσι.
Οι αλυσίδες που σας - μας έχουν βάλει είναι στο μυαλό, και θα πονέσετε πολύ όταν σπάσουν. Μα μόλις σπάσουν...δεν υπάρχει επιστροφή.



Κι όπως αναφέρει και ένα γράμμα μελλοθάνατου στον Paulo Coelho : "Freedom is a state of mind" και μόνο όταν το συνειδητοποιήσει κανείς μπορεί πραγματικά να την απολαύσει.

Σίγουρα ελευθερία δεν είναι να φοβάσαι να μιλήσεις, να φοβάσαι να ονειρευτείς.

The Watcher

Συνήθως ότι δεν μ' άρεσε το απέφευγα. Όταν είχα να αντιμετωπίσω μια δύσκολη κατάσταση, έφευγα μακριά. Μέχρι που κουράστηκα να φεύγω. Από το ίδιο το αίσθημα του "να μην ανήκω πουθενά". Μέχρι που κατάλαβα πως το πως αντιδράς στις δύσκολες καταστάσεις καθορίζει το ποιος είσαι, το πόσο λεβέντης είσαι... όταν ακριβώς έχεις την επιλογή να κλείσεις τα μάτια και να φύγεις. Προτιμάς να μείνεις εκεί με ανοικτά τα μάτια και να κάνεις ότι μπορείς, ότι περνάει από χέρι σου.
Σε κάποιες πραγματικά δύσκολες καταστάσεις, λίγα μπορείς να αλλάξεις εσύ, δυστυχώς. Αλλά και αυτά τα λίγα πρέπει να τα δώσεις, να μην τα αρνηθείς - γιατί έχουν σημασία. Σου δίνουν αφορμή να σκεφτείς την ζωή στην πραγματική της διάσταση, να καταλάβεις πάλι [όπως όταν ήσουν παιδί] πως η οικογένεια είναι πάνω απ' όλα. Και να θυμηθείς πόσα σημαίνουν για σένα οι άνθρωποι που είναι δίπλα σου. Και να διαπιστώσεις εκ νέου, ότι το θέμα δεν είσαι "εσύ" αλλά το "εμείς", ή εν προκειμένω ο άλλος "που τραβάει το λούκι".
Κάποιες μάχες επιλέγουμε να τις δώσουμε, κάποιες είμαστε αναγκασμένοι να τις δώσουμε και σε κάποιες άλλες έχουμε τον άχαρο ρόλο του παρατηρητή.

Always on the run

Για περίπου δύο μήνες δεν σέρφαρα για την πάρτη μου [εκτός δουλειάς δηλαδή]. Δεν μίλησα σε chat / instant messenger, δεν διάβασα geeky/ technology news και δεν ανανέωσα και αυτό το ρημάδι.
Κάποια ψυχούλα μου είχε πει "σημασία έχει σε ότι δίνεις σημασία". Τώρα το νόημα αυτής της φράσης είναι ξεκάθαρο στο μυαλό μου. "There is no spoon" κατά μια έννοια, υπάρχει απλά επειδή σε ενδιαφέρει.
Και αυτήν την στιγμή δεν με ενδιάφερει ούτε με τι ταχύτητα κατεβάζω, ούτε τι και αν κατεβάζω. Δεν μου καίγεται καρφί ποια ή ποιος είναι online, ή τα mail που σκουριάζουν στις κατά τόπους mail services. Δεν σκέφτομαι να αναβαθμίσω το PC με AMD 4x4, ή με καμία Nvidia GeForce 8800. Το μόνο που σκέφτομαι είναι "I 'm putting the band back together".
Ξαναφτιάχνω την μπάντα, ok και μπορεί ο ελεύθερος χρόνος να είναι περιορισμένος - και η δουλειά να έχει προτεραιότητα, αλλά η μπάντα... means a lot to me. Είμαι πάντα ερωτευμένος με την μουσική, με την κιθάρα, με τις ροκιές. After all, με κάνουν να νιώθω ζωντανός... με φτιάχνουν και είναι πάντα εκεί για μένα. Sort like family.

Υψηλές Προσδοκίες [revision 3]

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να ακούσει κανείς την μουσική διαφορετικά. Πρέπει να τους έχω δοκιμάσει όλους [χμ...σχεδόν].Κάποια κομμάτια ακούγονται πάντα τα ίδια, βαριά, μελαγχολικά, εσωστρεφικά. Σε πνίγουν και νιώθεις την λύτρωση. Κάθε τους νότα κυλά στο αίμα σου, κάθε στίχος έχει το δικό σου νόημα... αυτό είναι ένα από αυτά.

...ένα από τα λίγα...που μου θυμίζουν ότι θέλω να ξεχάσω

Your Personality Is Like Cocaine

You're dynamic, brilliant, and alluring to those who don't know you. Hyper and full of energy, you're usually the last one to leave a party. Sometimes your sharp mind gets the better of you... you're a bit paranoid!

What Drug Is Your Personality Like?

Remember, Just Say No

Ριζίτικα..

Η περιουσία σου στην ζωή είναι αυτά που κουβαλάς στην καρδιά και τις φλέβες και οι φίλοι σου. Το χρήμα και το φαίνεσθαι ανήκουν σε άλλους -δεν αξίζει να ασχοληθείς.



Δεν είχε ριζίτικα το Youtube. Συγχωράτε με.
Δεν θέλω να κοιμηθώ απόψε... Θέλω να ονειρευτώ την Κρήτη

My bad

Η φράση "τις πταίει" πάντα στο μυαλό μου...αλλά και στο στόμα μου, έφερνε μια ροχάλα.
Έχω βαρεθεί να ακούω αναλύσεις επ' αναλύσεων για το ποιος και τι φταίει σε αυτήν την χώρα:
- Που είμαστε πάντα χρεωμένοι και μέσα στην ίδια στενωπό [τι στενωπός είναι αυτή με τόσο χοντρά παλούκια που τρώει ο καθένας μας από τράπεζες και κράτος είναι ένα ζήτημα βέβαια, μάλλον αυτοκινητόδρομος είναι με 3 - 4 λωρίδες στο κάθε ρεύμα]
- Που οδηγάμε σαν μ#@#@@8 είτε έχει ζέστη, είτε έχει κρύο, είτε βρέχει, είτε χιονίζει [πάντα ο άλλος φταίει, ποτέ εμείς]
- Για την κίνηση στο κέντρο της πόλης [όλες οι μεγάλες πόλεις τα ίδια σκατά είναι σε αυτήν την χώρα]
- Για την κακή εικόνα του ελληνικού ποδοσφαίρου [Champions League night είμαι επηρρεασμένος]
- Για την διαφθορά της πολιτικής [ποιος να φταίει ρε παιδιά, η πολιτική είναι συνώνυμο της διαφθοράς... check your history books]
- Για την εγκληματικότητα των ανηλίκων [οι δάσκαλοι, οι καθηγητές, οι γονιοί, η τηλεόραση;]. Μήπως το έλλειμα παιδείας αδέλφια και η έλλειψη ιδανικών;
Και τόσα άλλα... Συνέχεια γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια και καμμιά ουσία. Ευαισθητοποίηση της στιγμής που ξεχνιέται με ένα καλό σουβλάκι [χμ, μάλλον πείνασα] και η επόμενη μέρα περιμένει.
Και αναρωτιέσαι τι μπορεί να αλλάξει... Τι να αλλάξει, αν δεν αλλάξεις εσύ ο ίδιος; Να σταματήσεις να θεωρείς τον άλλο κατώτερο σου, τον εαυτό σου πιο έξυπνο, να μην παραμυθιάζεσαι με την "περιούσια φυλή" [γιατί ούτως ή άλλως στην ίδια φυλή ανήκουμε όλοι - σε αυτήν των δίποδων ζώων, των μεγαλύτερων και πιο καταστροφικών παράσιτων του πλανήτη]. Κυριότερο να σταματήσεις να μεταθέτεις τις δικές σου ευθύνες στους άλλους.
Στους μάλακες που ψηφίζουν τον τάδε, στους μαλάκες που οδηγούν όπως να ναι, στο παπάρα με τις αλλαγές που έκανε [Άσε τον πάτσα μέσα ρε!]. Η μαλακία τους είναι και δικιά σου μαλακία - ίσως το μόνο κομμουνιστικό στοιχείο μιας καπιταλιστικής κοινωνίας.
Καθημερινά διαπράττουμε εγκλήματα όλοι μας. Κλείνουμε τα μάτια στα στραβά γύρω μας και γινόμαστε συνένοχοι. Δεν προσπαθούμε να αλλάξουμε τίποτα για να μην χάσουμε την βόλεψή μας. Καταναλώνουμε και καταναλωνόμαστε. Πλασματικές ανάγκες και ψεύτικοι στόχοι. Το δυστύχημα είναι πως ακόμα και αν τα συνειδητοποιείς όλα αυτά είναι δύσκολο να απεμπλακείς.

Υ.Γ 1 Η λογική είναι χάρισμα μα και κατάρα μαζί. Περιορίζεις τον κόσμο σε αυτά που εσύ αντιλαμβάνεσαι και χάνεις την μαγεία. Κάτι σαν το "πρώτος στο χωριό παρά τελευταίος στην πόλη". Σιχαίνομαι την κοινή λογική και αγνοώ επιδεικτικά την δικιά μου... αρκεί να έχω ένα ποτηράκι εύχαιρο, την υπόλοιπη διάρκεια της ημέρας έχω πρόβλημα;)

Υ.Γ 2 Εν αντιθέσει με ότι πιθανώς πιστεύετε, αφορμή για αυτό το blog post δεν ήταν ακόμα μια αγωνιστική χωρίς νίκη του Ολυμπιακού.

Υ.Γ 3 Έχω βαρεθεί να βλέπω μαλάκες να το παίζουν έξυπνοι και έξυπνους να το παίζουν μαλάκες. Μα πιο πολύ από όλα έχω βαρεθεί την απάθεια.


Words are not enough....

Jason Becker - Black Star [originally composed by Yngwie Malmsteen]

O κουβάς και τα ντόρτια..

Η Ελλάδα τζογάρει...γιατί πεινάει; ή πεινάει γιατί τζογάρει;
Κατά το "η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;".
H ζωή μας γίνεται όλο και πιο γεμάτη από φθηνές μικρές συγκινήσεις [Cheap Thrills] που στην τελική μας κοστίζουν περισσότερο από τις ακριβές. Και ασχέτως αν θέλουμε να το παραδεχτούμε ή όχι, κάστες ή μιας διαφορετικής μορφής κοινωνικές τάξεις με στεγανά [τύπου Gataga όσον αφορά τα χαρακτηριστικά του κοινωνικού status] υφίστανται τριγύρω μας. Και ναι μπορείς να φτάσεις όπου θες, αλλά όχι με συμβατικούς τρόπους. Τζόγος, τζόγος, τζόγος....
Μα τελικά η "απάτη είναι το μόνο μονοπάτι" και -guess what- τζογάροντας είσαι και συ ένα από τα θύματά της.
Αλλά δεν γαμιέται;
...That's the way i like it babe, I don't wanna live for ever

Motorhead - <Ace of Spades

Shot in the dark

Αρχές δεκαετίας 90...
Ombre, Renegade, Χωρίς Ανάσα, Μάγος του Oz...
εφηβικά μεθύσια και τσάρκες στους δρόμους. Μετακίνηση χωρίς εισιτήριο. Όποιος είχε λεφτά κέρναγε...αν είχε κανείς λεφτά. Παπάκια χωρίς φρένα. Χαίτες, κολλητά τζιν και perfecto ή fly jackets. Κονκάρδες Maiden, Motorhead, Helloween & band t-shirts.
Το πιο extreme θέλω μου ήταν ένας Marshall JCM 800, μια καμπίνα 4x12, ένα καφάσι πράσινες και να τα σπάσω στην πλατεία της γειτονιάς μου.
Δεν υπήρχαν goodys - everest - γρηγόρης σε κάθε γωνιά της πόλης, τα fast food είχαν περίεργα ονόματα [Iquana, PacMan και άλλα διάφορα]. Είχαμε και ένα συνοικιακό live club, το Απόψε που το τιμούσαμε 3 φορές την βδομάδα. Το πιο μεγάλο πρόβλημα της ημέρας ήταν που θα την κάνουμε κοπάνα τις δύο πρώτες ώρες.
Στo μπουρνάζι δεν υπήρχε ούτε ένα ελληνάδικο [εκτός από τα σκυλάδικα] και μέσα στα φλώρικα σίγουρα θα άκουγες κανά δύο τρεις ροκιές [Joan Jett ή Dire Straits]. Η αποκάλυψη δεν είχε γίνει ακόμα supermarket και το γήπεδο της Α.Ε.Κ ήταν σχεδόν ακμαίο.
Υπήρχαν μέρες που δεν έκανα απολύτως τίποτα... έβαζα δίσκους στο pickup και άκουγα τον ένα πίσω από τον άλλο. Κοίτα να δεις τι μπορείς να θυμηθείς από ένα και μόνο κομμάτι... Ταξίδι πίσω στον χρόνο.


Ozzy Osbourne - Shot in the dark

Man of World

Τα βιβλία που αγάπησα έχουν πιάσει σκόνη...μα αυτά που μου δωσαν τα κουβαλάω πάντα. Οι μουσικές που με ταξίδεψαν είναι κάπου χωμένες σε βινύλια που έχει ξεχάσει ο χρόνος, μα ακούγονται δυνατά μες το μυαλό μου. Οι γυναίκες που γνώρισα είναι όλες σε... απόσταση ασφαλείας, μα είναι ακόμα στην καρδιά μου.
Εικόνες από το χθες, μου καθορίζουν το μέλλον και όλα όσα βρέθηκαν στο διάβα μου, γίνανε ένα με μένα.

"Ο άνθρωπος του κόσμου
Δεν αγάπησα τον κόσμο, ούτε κι αυτός με θέλησε.
Δε λάτρεψα τις ιεραρχίες του, ούτε λύγισα το γόνατο υπόμονα μπροστά στα ειδλά του.
Δεν χαμογέλασα ψεύτικα, ούτε κραύγασα μια ηχώ για να λατρέψω,
ανάμεσα στα πλήθη δεν ήμουν άλλος ένας αριθμός, ήμουν μαζί τους μα δεν ήμουνα δικός τους.
Ήμουν και θα μαι μόνος, ζωντανός στην μνήμης τους ή ξεχασμένος."

Λόρδος Βύρωνας, Τσάιλντ Χαρολντ, άσμα ΙΙΙ, CXIII

Ian Gillan with Jeff Healey - When A Blind Man Cries

Imagine this...

ΟΚ... ονειρεύομαι με τα μάτια ανοικτά. Περιμένω την μέρα που θα μου κάτσει το lotto, το joker, το κρατικό ή λαϊκό λαχείο ή απλά ένα λαχείο. Και δεν θα πρέπει πια να κάνω ΤΙΠΟΤΑ. Αυτό μόνο, δεν θέλω τίποτα, δεν επιθυμώ τίποτα, δεν γουστάρω τίποτα [είπαμε είμαι μηδενιστής - ή έτσι θέλω να πιστεύω].
Εκείνη την μέρα, λοιπόν, θα έχω μόνο ένα πράγμα να πω...: Fuck you, I won't do what you tell me.
Και εν αντιθέσει με ότι πιθανώς πιστεύετε, δεν θα απευθύνομαι στον χώρο εργασίας. Έχει πολλούς αποδέκτες το μήνυμα.
Θα επενδύσω το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων σε πασατέμπο, χορδές και ρακί και θα ατενίζω κάθε μέρα τον Ψηλορείτη.

Μέχρι τότε απλά θα ονειρεύομαι αυτήν την σκηνή, ακούγοντας δυνατά Rage Against the Machine - Killing in the Name of


...και θα πληρώνω τις δόσεις στις τράπεζες,
- την ασφάλεια του αυτοκινήτου,
- την βενζίνη σαν χρυσάφι,
-τους φόρους εισοδήματος για να πάρω σύνταξη στα 80 και για να πάνε τα παιδιά μου σε σχολεία ερείπια με μηδενικό επίπεδο
- τα ασφαλιστικά ταμεία για την μηδενική κοινωνική πρόνοια που παρέχουν
- φακελάκι στους γιατρούς
- δημοτικά τέλη για δρόμους με λακούβες
- και θα ζω κάθε μέρα σε μια πόλη που γίνεται όλο και πιο αποκρουστική, σαν γριά πουτάνα που έχει ξεχάσει να αποσυρθεί από την ενεργό δράση.

On a second thought θα χρειαστεί κάτι περισσότερο από ένα λαχείο... ίσως ένα διαστημόπλοιο.
και για όλα αυτά θα συνεχίσουμε να ρίχνουμε την ευθύνη ο ένας στον άλλο [χριστιανός στον μουσουλμάνο, λευκός στον μαύρο, έμποροι στους κινέζους κ.ο.κ], μα ποτέ σε αυτούς. Well, fuck you [όχι εσάς, αυτούς].

O χορός της βροχής...

Δεν θυμάσαι. Είναι στην φύση του ανθρώπου. Ξεχνιέσαι και ξανακυλάς. Σαν μια έμμεση πράξη αυτοκτονίας. Σε κάτι που είχες υποσχεθεί στον εαυτό σου να μην ξανακάνεις. Υπάρχεις αλλά δεν νιώθεις τίποτα, μόνο μια απέραντη θλίψη. Δεν θέλεις τίποτα, δεν νοιάζεσαι για τίποτα.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που γέλασες, που έκλαψες, που ένιωσες χωρίς την βοήθεια ουσιών; Δεν θυμάσαι. Χωρίς να γίνεις χαιρέκακος; Πότε είναι η τελευταία φορά που δεν πλήγωσες κάποιον/ κάποια εσκεμμένα; Δεν θυμάσαι.
Η μια φιάλη ανοίγει ή άλλη κλείνει και τα όνειρα σου θάβονται ολοένα και πιο βαθιά. Δεν ξέρεις γιατί κάνεις ότι και αν κάνεις. Σίγουρα όχι για να χαρείς. Δεν έχεις ανάγκη την χαρά... τουλάχιστον έτσι νομίζεις. Αναζητάς την ψευδαίσθηση της Νιρβάνας, της υπέρβασης.... να σταματήσεις να αντιλαμβάνεσαι τι γίνεται γύρω σου. Και ας μην έχεις αντιμετωπίσει τίποτα πιο άσχημο ή πιο ακραίο από ότι το 90% του γαμημένου "Δυτικού Κόσμου". Αυτό σε πληγώνει: ότι νιώθεις μόνος, ασυμβίβαστος σε μια "κοινωνία δήθεν". Αυτοεξόριστος στο περιθώριο.
Έχεις άλλοθι, οπότε συνεχίζεις να κάνεις κακό στον εαυτό σου, μόνος. Απομονωμένος από όλα τα πρόσωπα που αγαπάς. Αντικοινωνικός, αντικομφορτιστής, αντιδραστικός - αντίθετος σε όλα. Χαραμίζεις τα ταλέντα σου χωρίς να κάνεις απολύτως τίποτα. Οι μέρες κυλάνε χωρίς σκοπό, χωρίς ουσία.
Και κάποια στιγμή, συναντάς κάποια [κάποιον/κάτι] που σου μαθαίνει να αγαπάς την ζωή, σου δίνει τον λόγο, σε φέρνει πιο κοντά με τον Θεό μέσα και έξω σου. Και δεν ξεχνιέσαι πια. Ξαναγίνεσαι παιδί. Πιστεύεις ξανά. Γελάς ξανά. Νιώθεις ξανά. Ζεις.

Starsailor -
Alcoholic




Στον χόρο της βροχής, κατά μια άποψη, οι ινδιάνοι χόρευαν [ασταμάτητα για μέρες] μέχρι να βρέξει.

Εθισμοί

Καταλαβαίνεις τους εθισμούς σου...

Προσπαθείς να τους περιορίσεις...

και απλώνεις το χέρι για βοήθεια.

Και το τραγούδι της ημέρας: Kenny Wayne Shepherd - Born with a broken heart

it's not about love

Άσχετο:Αν σας αρέσουν οι "σκοτεινές" φωτογραφίες δείτε εδώ

"Οι ιδέες είναι αλεξίσφαιρες"

Μόλις σταμάτησα να βλέπω το V for Vendetta. Δεν ξέρω όλες αυτές οι ταινίες που ένας άνθρωπος μπορεί να αλλάξει τον κόσμο [κατά προτίμηση χωρίς υπερφυσικές δυνάμεις] με συνεπαίρνουν. Ίσως να φταίνε οι αναρχο- αριστερές καταβολές μου, η πεποίθησή μου πως το "εγώ" υπερισχύει του "εμείς" [και κατά ειρωνικό τρόπο πολλά εγώ κάνουν ένα πιο δυνατό εμείς από την άμορφη μάζα], ίσως το ότι βρίσκω την αστική μου καθημερινότητα "χωρίς νόημα" αν δεν υφίσταται ελπίδα αλλαγής... και αυτό το σύστημα το πιο "ύπουλο" πολιτικό σύστημα που υπάρχει.
Βέβαια δεν πιστεύω στην βία, αλλά εν προκειμένω σίγουρα δικαιολογώ την βεντέτα/ αυτοδικία [μισός Ανωγειανός είμαι, τι περιμένατε;].
Πέτυχα αυτούς τους καταπληκτικούς τύπους στο You Tube πριν δύο μέρες και απλά έψαχνα μια αφορμή για να τους συμπεριλάβω σε αυτό το blog. "Της αμύνης τα παιδιά", διασκευασμένο και με άλλο όνομα από τους Children of the Revolution. Πιστεύω ότι θα σας αρέσουν.



"The greek word of freedom is eleftheria"... Μπερδεύουν την ελληνική μουσική με το Flamenco, τις ανατολίτικες μελωδίες και έχουν rock attitude. Ι like them! Πολυεθνική μπάντα με τραγουδιστή έλληνα και μότο "Unity Through Music". Απλά αγνοήστε την σπαστή προφορά των δεύτερων φωνητικών και εστιάστε στην μουσική.
Περισσότερα για τους Children of the revolution στο επίσημο site τους. Και ένας ακόμα λόγος που τους πάω είναι πως έχουν χιούμορ, η εταιρεία τους [το label] λέγεται Malaka music. Αυτός ακριβώς σκέφτηκα και γω όταν τους άκουγα "Μαλάκα μου, αυτή είναι μουσική;)".

Χθεσινή Εφημερίδα

Οι περισσότεροι τους ξέρετε από το 1987 και το Final Count down ή [ακόμα χειρότερα] από την γλυκανάλατη μπαλάντα Carrie. Ευτυχώς αυτές ήταν οι εξαιρέσεις σε μια εξαιρετική μπάντα με τραγούδια τσαμπουκαλίδικα όπως το Yesterday's News.

Εδώ live από την Αγία Πετρούπολη [Stalingrad] τον Μάρτιο του 2006 [χωρίς φράντζες, λακ και τα γελοία 80s χτενίσματα - μην φοβάστε;)]


Απόσπασμα στίχων:

Ι've got something to tell you
I´m catching the fast train
Soon i´ll be long, long gone
And i shoot through the night
Like a bullet from a loaded gun
They been trying to use me
Lie and abuse me
They´re trying to break me
No one can take me, no way
Now i´m way down, i´m way down
I´m so down i´m reading yesterdays news

I woke up this morning
Leaving on my mind
And i said to myself
I ain´t gonna waste more time, no
I need someone to save me
Love and embrace me

They been trying to get me
Trying to set me up, bad luck
I got time on my head
I know what i´ll do
One made bed
I know i´m come through
Cause i know in my heart
There are things to be said
From the pain that i suffer
And the crush that i´ll pay

Now i´m way down, i´m way down
Yes I´m way down, i´m way down
Way down, yeah...

και οι συνήθεις άσχετες σκέψεις [εν προκειμένω απορίες]:
- Απόσταση 9 χιλιομέτρων [σπίτι - δουλειά] γιατί μου παίρνει 5 λεπτά τον Αύγουστο και 45 από την 1η κιόλας Σεπτέμβρη; [ρητορική ερώτηση]
- Υπάρχει περίπτωση να δω σε ένα live και μόνο στην Ελλάδα Van Halen, KISS και Europe μαζί. Έτσι για ένα revive της εφηβείας, ατέλειωτο boozing και headbanging;

Τυφλή πίστη

"Κατέβα από τον θρόνο σου και άσε το κορμί σου, κάποιος πρέπει να αλλάξει.
Εϊσαι ο λόγος που περίμενα τόσο πολύ, κάποιος έχει τα κλειδιά.
Είμαι κοντά στο τέλος και δεν έχω χρόνο
Και ειμαι "λιωμένος" και δεν μπορώ να βρω το δρόμο για το σπίτι."

Στίχοι [σε ελεύθερη απόδοση] από το "Can't find my way home" των Blind Faith [Eric Clapton, Steve Winwood, Ginger Baker και Ric Grech, της πρώτης superband της Rock.

Και η απόδοσή του από ένα live του Steve Winwood [1988].


Σκόρπιες σκέψεις με background το κομμάτι:
- Αξίζει να κυνηγήσεις ένα τρελό όνειρο, χωρίς καμία αναστολή;
- Τελικώς αυτό το blog μοιάζει περισσότερο με -πειρατική πάντα- ραδιοφωνική εκπομπή, σε μια συχνότητα γεμάτη παράσιτα [after all ain't we all], φτιαγμένη για μια ακροάτρια που δεν έχει συντονιστεί ακόμα [στο μήκος κύματος μου].
- Το bungee jumping οργανώθηκε, 30 Σεπτεμβρίου "βουτάμε" στον Ισθμό;)
- Αυτό το cine+ θα παίξει καμιά ταινία της προκοπής ή τσάμπα το πήρα το DVB-S TV Tuner;


P.S Χαίρομαι όταν ψυχές "διαμάντια" που περάσαν από την ζωή μου είναι ευτυχισμένες
btw: μεγιά το laptop:) [η ανάλυση 1440x900 είναι ότι πρέπει για ταινίες].

Του μυαλού μου τα παιχνίδια

Είναι στην φύση του ανθρώπου - λένε- να είναι down, να νιώθει ότι κάτι του λείπει έστω και αν τα έχει όλα. Είναι στην φύση μας να θέλουμε μόνο αυτό που δεν μπορούμε να έχουμε την δεδομένη στιγμή. Όπως είναι εμμονή μας να θέλουμε να ελέγξουμε όσους είναι δίπλα μας, να έχουμε τον πρώτο λόγο, να νιώσουμε αρχηγοί.
Και ξαφνικά διαπιστώνεις πως όλα αυτά δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Δεν έχει σημασία τι κάνεις από τις 9.00 το πρωί έως τις 7 το απόγευμα, Δευτέρα - Παρασκευή, δεν έχει σημασία τι κάνεις μετά. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία αν θα κάνεις όλα αυτά που θες ή που ονειρεύτηκες. Σημασία έχει να συνεχίσεις να πιστεύεις σε αυτά και όπως και ο Τζιμάκος λέει στο A Feast of friends:
"I' m sick of doubt
Live in the light of certain"

Μου αρέσει να διαστρεβλώνω το νόημα αυτού του κομματιού... Prefer A feast of friends, To the giant family.



Ανάψτε ένα προς τιμή του Jim λοιπόν και αφεθείτε στην σκοτεινή χαλαρότητα του Ghost Song.

Ο χρόνος δεν έχει διάρκεια...

...αξίζουν μόνο όσα θες να ξαναζήσεις.
Μικρές στιγμές σκόρπιες εδώ και κει από το παρελθόν σου. Σαν ένα "Best of" όλης της -μέχρι τώρα- ζωής σου. Για αυτό κάθε στιγμή έχει σημασία, γιατί μπορείς να την κάνεις μοναδική αλλά μπορείς να την αφήσεις να περάσεις. Και κάθε άνθρωπος [φίλος, φίλη, ερωμένη] έχει σημασία γιατί μπορείς να τον αφήσεις να σε "αγγίξει" ή να τον περάσεις στο ντούκου.
Σημασία έχει και σε κάτι τέτοιες στιγμές, όπως τώρα, να μπορείς να καταλάβεις με καθαρό μυαλό τι ακριβώς σου λείπει και το χαμόγελο βγαίνει μηχανικά μόνο ή σαν μειδίασμα. Απλά θέλει κότσια για να αποδεχτείς την απάντηση. Κανείς δεν είναι αυτάρκης σε αυτόν τον πλανήτη.
Και το μυαλό συνεχίζει τα ταξίδια του...

Η αφιέρωση της ημέρας....


Μείναν δύο τσιγάρα και μυριάδες σκέψεις μέχρι να κλείσω μάτι και απόψε.